«Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας μου»

     Σύσσωμος ο Ελληνισμός θα εορτάσει και εφέτος την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Μετά από 78 χρόνια το Έθνος μας ξαναζωντανεύει και ξαναζεί την αλησμόνητη εποχή του 1940-41.

Μέσα στις άπειρες σελίδες της δοξασμένης ελληνικής ιστορίας, βρίσκουμε χιλιάδες γεγονότα, που καταδεικνύουν τον ηρωϊσμό και το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Ένα απ΄αυτά τα γεγονότα, το οποίο είναι άξιο λόγου να αναφερθεί και το οποίο δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό, το διέσωσε ο μεγάλος συγγραφέας μας Στρατής Μυριβήλης.

Ο Στρατής Μυριβήλης λοιπόν κατά την πανηγυρική ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, το 1960 ανέφερε ένα ηρωικό γεγονός που έλαβε χώρα κατά το Έπος του 1940-41:

«Πολύς κόσμος έτρεχε να δώσει αίμα τις ημέρες του πολέμου. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

Εσύ παππούλη τι θέλεις εδώ; Ήρθα, κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα. Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή. Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γέρος, το αίμα είναι καθαρό, και ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας.

Μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο, μου είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα».

Γι’ αυτό νικήσαμε, γιατί πολεμούσε όλος ο λαός. Την πιο μεγαλειώδη μάχη την κέρδισαν οι…άμαχοι.